کد دعای فرج برای وبلاگ

چشم درراهی که آخرین باربرای همیشه بدون خداحافظی درآن پاگذاشتی ورفتی دوخته بودم.

جاده ای که آغازش من بودم وپایانش خورشیدارغوانی رنگ.جاده ایکه خط وسط آن جای پای طلایی تو بود.

امروز که به آن جاده وخورشید می نگرم،دیروز به یادم می آید.

دیروزی  که زمزمه کوچ سردادی ورفتی.

من این رفتنت راهرگز فراموش نخواهم کرد.

چراکه مراتنها درمیان غم ها وتاریکیها وسختیها رهاکردی ورفتی.

راستی یادت هست چگونه رفتی؟مگرمن چه کرده بودم؟

آن روز من در طلب یک لقمه نان از سفره عشقت،گداگونه به خانه ات روی آورده بودم.

چراکه تورادرسخاوت عشق بیتا می دانستم.

ولی افسوس!درروبه رویم نگشودی.

خدایا مگرمن چه کردم که اینگونه ازدست اودنیای دردم؟

من که همیشه طلوع را درکوی توخیز مقدم می گفتم وغروب راهم درکوی تو بدرقه می کردم.

من که شهر،شهرشدم،ولی توحتی روی مراندیدی.

من که باهرناز توخودم رانیازمندترمی دیدم.

من که زندگی راباتومی خواستم،فقط باتو.

پس چرارفتی؟چراآنگونه بی رحمانه رفتی؟

تورفتی وناراحتی ام بیش ازاین باشد که چرا رفتی،این است که،چراآنگونه،ناگهان وغریب وسرد ورویایی!

توروبه غروب ومن روبه تو.

توپشت به من ومن  پشت به آرزوهای باتوبودن.

تومی رفتی ومرامی کشیدی.

من دست به دامان توبودم وتودست به سوی خورشید،خورشیدی که روبه غروب بود.

ناگهان ازدستم رهاشدی،یادستانم ازتورهاشد.

به هرحال جداشدیم.توازمن ومن ازیک دنیاامید.

من اشک می ریختم که برگردی.تومی خندیدی به من،که برگردم!من می سوختم وتومی سوزاندی.

من پریشان وپرازدرد،توخندان وخونسردمی رفتی ومی رفتی .

چهره ات هنگام رفتن یادم هست،لبهایت خندان بود،سینه ات مالامال ازغرور،قلبت ازسنگ وآوازخوان وشادان می رفتی ومی رفتی.

من زانوزده تسلیم عشق شدم،سرنوشت راباختم ودستهایم رااز سوی توباز ستاندم.

دیده به جاده ای دوخته بودم که به خورشید می رفت.

آغازش من بودم وپایانش خورشید ارغوانی رنگ،وخط وسط جاده جای پای طلایی توبود.

تورفتی آنقدرکه درانتهای جاده،

همراه خورشید غروب کردی ورفتی...!

                                               چه بی رحمانه رفتی!                                                  

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: